بادرنجبویه گیاهی است چند ساله از خانواده نعناع و بومی جنوب شرقی اروپا، حوزه مدیترانه، ایران و آسیای میانه، اما اکنون در قاره آمریکا و جاهای دیگر نیز به وفور یافت می شود. حداکثر ارتفاع آن ۷۰-۱۵۰ سانتی متر است. برگها رایحه لیمویی ملایمی شبیه نعناع دارند. در طول تابستان گلهای کوچک سفید و پر شهد ظاهر می شوند.
از برگها به شکل چای و همچنین به عنوان طعم دهنده استفاده می شود. از این گیاه برای جذب زنبورهای عسل برای تولید عسل استفاده می شود. این گیاه به عنوان یک گیاه زینتی و نیز برای استفاده از روغن آن (برای استفاده در عطر سازی) پرورش داده می شود. از چای بادرنجبویه، اسانس و عصاره آن در طب سنتی از جمله در آروماتراپی استفاده می شود. این گیاه حداقل از قرن شانزدهم میلادی کاشته می شده است. تحقیقات برای اثبات ایمنی و تاثیرات بادرنجبویه در حال انجام است.
به نظر می رسد رزمارینیک اسید مهمترین جزء فعال بادرنجبویه باشد. با این وجود، تأثیر متقابل مواد شیمیایی موجود در بادرنجبویه و سایر مواد شیمیایی موجود در گیاهان دارویی که معمولاً در داروهای سنتی در کنار بادرنجبویه استفاده می شود، چندان شناخته شده نیست. در هر گرم برگ بادرنجبویه تقریباً ۳۶/۵ میلی گرم اسید رزمارینیک وجود دارد.
از بادرنجبویه برای تسکین مشکلات گوارشی، از جمله ناراحتی معده، نفخ، گاز روده (نفخ شکم)، حالت تهوع و قولنج، برای درد، از جمله درد قاعدگی، سردرد و دندان درد استفاده می شود. بسیاری از مردم معتقدند که بادرنجبویه آرام بخش است. به همین دلیل، برخی آن را برای کاهش اضطراب، مشکلات خواب و بی قراری مصرف می کنند. از بادرنجبویه همچنین در مواردی مانند بیماری آلزایمر، اختلال کمبود توجه و بیش فعالی (ADHD)، یک بیماری خود ایمنی مرتبط با تیروئید (بیماری گریوز)، تورم مجاری تنفسی و تپش قلب ناشی از عصبی بودن، فشار خون بالا، زخم، تومورها و حشرات استفاده می شود. بادرنجبویه در رایحه درمانی برای درمان بیماری آلزایمر استفاده می شود. در غذاها و نوشیدنی ها نیز از عصاره و روغن بادرنجبویه به عنوان طعم دهنده استفاده می شود.