انار درختی است که هزاران سال از آن استفاده می شده است. این کتاب در اساطیر و نوشته های یونانی، عبری، بودایی، اسلامی و مسیحی وجود دارد. این در سوابق مربوط به حدود ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد به عنوان درمانی برای انگل ها توصیف شده است.
در بسیاری از فرهنگ ها از انار به عنوان داروی سنتی استفاده می شود. انار بومی ایران است. این گیاه عمدتا در شهرهای مدیترانه ای، مناطقی از ایالات متحده آمریکا، افغانستان، روسیه، هند، چین و ژاپن کشت می شود.
انار یک درختچه یا درخت کوچک است که تا ارتفاع ۵ تا‌ ۱۰ متر رشد می کند، شاخه های متعددی دارد و عمر آن بسیار طولانی است. برگهای انار براق، کشیده و باریک، به طول ۳-۷ سانتی متر و عرض ۲ سانتی متر هستند. گلها به رنگ قرمز روشن و قطر ۳ سانتی متر با سه تا هفت گلبرگ هستند. برخی از انواع بدون میوه و فقط برای گلها رشد می کنند.
انار حاوی مواد شیمیایی مختلفی است که ممکن است اثرات آنتی اکسیدانی داشته باشد. برخی تحقیقات اولیه نشان می دهد که مواد شیمیایی موجود در آب انار ممکن است پیشرفت تصلب شرایین را کند کرده و احتمالاً با سلول های سرطانی مقابله کند. اما مشخص نیست که آیا نوشیدن آب انار این اثرات مثبت را دارد یا نه.
دانه های انار حاوی ۸۵٪ آب، ۱۰٪ قند، عمدتا فروکتوز و گلوکز، و ۱/۵٪ پکتین، اسید آلی، مانند اسید آسکوربیک، اسید سیتریک و اسید مالیک و ترکیبات فعال زیستی مانند فنلیک ها و فلاونوئیدها، عمدتا آنتوسیانین ها است. روغن هسته انار حاوی ترکیبات فعال بیولوژیکی مانند اسید پونیسیک، ایزومر مزدوج اسید α-لینولنیک، استرول ها، اسیدهای چرب است.
از قسمتهای مختلف درخت و میوه برای تهیه دارو استفاده می شود. افراد از انار برای بیماری هایی مانند بیماری انسداد مزمن ریوی (COPD)، بیماری های قلبی، فشار خون بالا، عملکرد ورزشی و بهبودی پس از ورزش استفاده می کنند، اما هیچ شواهد علمی خوبی برای تایید این موارد وجود ندارد.