سنبل الطیب یک گیاه گلدار و چند ساله است که بومی اروپا و آسیا است. در تابستان که ارتفاع گیاه بالغ بر ۱/۵ متر است، دارای گلهای صورتی یا سفید معطر و شیرین است که بسیاری از گونه های مگس، خصوصاً مگس گلزار را به خود جلب می کند. بعنوان غذا توسط لارو بعضی از گونه های پروانه و بید مصرف می شود.
در مورد مواد فعال سنبل الطیب هیچ توافق علمی وجود ندارد و تاثیر آن ممکن است در اثر فعل و انفعالات بین چندین ماده باشد. بعضا محتوای روغنهای فرار، از جمله والرنیک اسید، سسکوترپن، که کمتر فرار است، یا والپوتریات ها (استرهای اسیدهای چرب کوتاه زنجیره) برای استاندارد سازی عصاره های سنبل الطیب استفاده می شود. مانند اکثر داروهای گیاهی، بسیاری از ترکیبات دیگر نیز در سنبل الطیب وجود دارند.
سنبل الطیب حداقل از زمان یونان باستان و روم به عنوان یک گیاه دارویی استفاده می شده است. کاربردهای درمانی آن توسط بقراط توصیف شد و در قرن ۲ جالینوس برای بی خوابی سنبل الطیب تجویز کرد. در قرن شانزدهم، برای درمان عصبی بودن، لرزیدن، سردرد و تپش قلب استفاده می شد. در اواسط قرن نوزدهم، سنبل الطیب یک ماده محرک تصور می شد که باعث عوارضی می شود که برای درمان آنها استفاده می شده است. به همین دلیل، سنبل الطیب به عنوان یک گیاه دارویی چندان محبوب نبود. در طول جنگ جهانی دوم، در انگلستان برای کاهش استرس حملات هوایی استفاده می شد.
علاوه بر اختلالات خواب، سنبل الطیب برای اسپاسم و به هم ریختگی دستگاه گوارش، حملات صرع و اختلال بیش فعالی همراه با کمبود توجه (ADHD) استفاده شده است. با این حال، شواهد علمی برای تایید استفاده از سنبل الطیب در این شرایط کافی نیست. در صنعت، از عصاره ها و روغن ساخته شده از سنبل الطیب به عنوان طعم دهنده در غذاها و نوشیدنی ها استفاده می شود.