شنبلیله گیاهی یک ساله است که برگهایی شامل سه برگچه کوچک دارد و بومی منطقه مدیترانه، جنوب اروپا و غرب آسیا است. این محصول در سراسر جهان به عنوان یک محصول کم آب کشت می شود. اعتقاد بر این است که شنبلیله در خاور نزدیک کشت شده است. هند تولید کننده عمده شنبلیله در جهان است.
از دانه های شنبلیله در پخت و پز، تهیه دارو یا پنهان کردن طعم داروهای دیگر استفاده می شود. دانه شنبلیله تا حدودی بو و طعم شربت افرا دارد. ماده ای به نام سوتولون عامل بوی خاص شنبلیله است.
دانه های شنبلیله (بخش اصلی مورد استفاده در گیاه) عموما حاوی: تری گونلین، یک مولکول بتائین که در یونجه و قهوه نیز در مقادیر زیاد یافت می شود ۴-هیدروکسی ایزولوسین و پیش ماده آن، ۲-اکسوگلوتارات است.
شنبلیله برای مشکلات گوارشی مانند از دست دادن اشتها، ناراحتی معده، یبوست و التهاب معده به صورت خوراکی مصرف می شود. شنبلیله برای دیابت، قاعدگی دردناک، یائسگی، سندرم تخمدان پلی کیستیک، آرتروز، عملکرد ضعیف تیروئید و چاقی نیز استفاده می شود. همچنین برای شرایطی که بر سلامت قلب تأثیر می گذارد مانند تصلب شرایین و برای مقادیر بالای برخی از چربی ها در خون، از جمله کلسترول و تری گلیسیرید، استفاده می شود. شنبلیله برای بیماری های کلیوی، بیماری کمبود ویتامین به نام بری بری، زخم های دهان، جوش، برونشیت و عفونت بافت های زیر سطح پوست (سلولیت)، سل، سرفه های مزمن، شکاف لب ها، طاسی، سرطان و بیماری پارکینسون استفاده می شود. زنانی که شیرده هستند گاهی اوقات از شنبلیله برای تقویت جریان شیر استفاده می کنند. شنبلیله بعضا به عنوان ضماد نیز استفاده می شود. در این حالت آن را در پارچه پیچیده، گرم کرده و مستقیماً روی پوست قرار می دهند تا درد و تورم موضعی (التهاب)، درد عضلانی، درد و تورم غدد لنفاوی (لنفادنیت)، درد انگشتان پا (نقرس)، زخم و اگزما را درمان کند.
به نظر می رسد شنبلیله سرعت جذب قند در معده را کند می کند و انسولین را تحریک می کند. هر دوی این اثرات باعث کاهش قند خون در افراد دیابتی می شود.